Dit is het innerlijk portret van Ger, mijn man, in 2012 overleden aan longkanker.
Toen Ger ongeneeslijk ziek werd, heb ik gevraagd of hij na wilde denken over wat zijn houding was in het leven,
de Ger houding. Ik wilde er een beeld van maken, een innerlijk portret van Ger,
een eerbetoon aan hem. Dit was zijn houding. "Kom maar op." Krachtig. Moedig.
Gaandeweg gingen we het erover hebben hoe deze contour ingevuld moest gaan worden: zijn zielspatroon.
Edel was het woord dat zich distilleerde uit de gesprekken, Ger de edelman, de edelsteen.
Hij zou een kristalstructuur krijgen met insluitsels van kankercellen.
Voor mij was het de uitdaging om de schoonheid van de kankercellen te kunnen gaan zien,
om ze te kunnen accepteren. En ik zou in elk facet van de edelsteen zoveel mogelijk liefde stoppen
en hem zoveel mogelijk helderheid en schittering geven d.m.v. de kleurschifting in regenboogkleuren.
De druppel was zijn favoriete vorm, van jongs af aan. De druppel. De traan.
Twee druppels samen vormen de lemniscaat, het oneindigheidsteken.
Een edelman woont binnen een kasteelmuur met kantelen. Kleine, met de hand gemaakte baksteentjes.
Kantelen die steeds afbrokkelden en weer gelijmd werden, symbolisch voor zijn kwetsbare lichaam.
"Ger is veilig binnen zichzelf." Zo heet het werkstuk, Ger redde zichzelf wel.
Ger vertrouwde erop dat alles wel goed zou komen. Dat duidt mijns insziens op een grote kracht binnen hemzelf.
Hij behield zijn innerljke rust en het stuur van zijn leven in eigen handen.
Hij ging op weg naar een nieuw avontuur.
Voor mij staat dit beeld symbool voor zijn blijvend innerlijk lichaam, zijn ziel.

potlood, plakkaatverf, klei
afm. 1.93x96cm